Ποιήματα

Ασπιλο γεύμα...

Ασπιλο γεύμα

Αντάρα μου
Πέλαγος η ψυχή μου

Τρικυμία

Τρικυμία στην καρδιά μου
Θαλασσα μου φουρτουνισμένη
Οι φλέβες μου

Πότε ;;;
Ισως ποτέ !
 
Να χαθώ πάνω στο μέσο
                          στο χώρο
                           σε ένα σημείο

Αυτά τα πρόσωπα

Στον κόσμο ετούτο
Θέλω να αφήσω
Σαν ένδειξη θαυμασμού
Αγάπη για τους άλλους

Να εξαφανισθώ...

Να αγαπηθώ
Να εξαφανισθώ…
Να ερωτευτώ
Να εξαφανισθώ…

 

 

Οι καβαλάρηδες

 

Καβαλάρηδες του διαστήματος

Οι ηρωες του Ομήρου

Σε άτια χρυσοποίκιλτα

Φωτιές στα πέταλα

 

Όλα είναι ένας κύκλος

Αυτά που είδε πέρασαν

Όσα διηγήθηκε  θα ξανάρθουν

 

Κράνη από το ασήμι ατόφιο

Δόρατα,

Όπλα τρισδιάστατα

Το μυαλό να κλονίζουν

Αφήνοντας σώμα άθιχτο

Ψυχή «εν παραλύσει»

 

Χλένες καμωμένες από ατσάλι

Όλοι

Ιππότες – καβαλάρηδες

Από πού;

 

Γίγαντες στον κόσμο δεν υπάρχουν

Να κτίσουν το ναό

Αφιέρωσαν πάλι σε μια γυναίκα

Και ειπώθηκε

Οι Έλληνες θα γίνουν ξακουστοί !

 

Παιδιού επιθυμία

Στους κήπους σε εκείνα τα περβόλια
Από το παραθύρι ζητούσε ένα παιδί
Να τα δει, να τα μυρίσει
 

Μανταρινιές κι ελιές

Μικρό παιδί εξέλειψε
Ανέβηκε να πιάσει
Να φάει αυτά
Εκείνα που του παιδιού επιθυμία θες
Ήταν να γίνουν
Η γνώση των πεντάμορφων πριγκιπισσών
 
Μα δε θέλησε η τύχη
Ούτε εκείνη μάνα δόλια
Πέφτοντας από το δέντρο
Το άσπρο
Το μεγάλο

Άνοιξε τα μάτια

Τότες
Έλαμψε ένα αστέρι φωτεινό
Πρωτοφανέρωτο απεκρίθει
«καλημερούδια»
Του έγνεψε
 
Αγγέλου φτερά  τον σήκωσαν
Από τα περβόλια
Εκείνους τους κήπους
Που πάντα ήθελε να τους μυρίσει...
Σαν επιθυμία παιδιού...
 

© Έυα Πετροπούλου Λιανού